معکوس کردن ۳ پیامد مادام العمر تجربیات نامطلوب دوران کودکی

مطالعه ای که دنیای سلامت روان را تکان داد

یک تحقیق مطالعه محوری که بین سال‌های ۱۹۹۵ و ۱۹۹۷ در Kaiser Permanente تحت مدیریت دکتر وینسنت فلیتی و دکتر رابرت آندا انجام شد، دنیای سلامت روان را تکان داد. آن مطالعه، که در آن بیش از ۱۷۰۰۰ نفر به سؤالاتی در مورد تجربیات نامطلوب دوران کودکی خود پاسخ دادند، به عنوان مطالعه ACEs شناخته شد.

این مطالعه شامل پرسشنامه ای بود که حدود ۱۰ نوع تجربه نامطلوب دوران کودکی را می پرسید. این تجربیات شامل داشتن والدین معتاد، الکلی یا افسرده بود. مرگ یا طلاق والدین؛ قلدری یا هر نوع تحقیر دیگری؛ یا مورد آزار جسمی، عاطفی یا جنسی قرار گرفته باشند.

متأسفانه، نتایج مطالعه به همان اندازه که هشیار کننده بود، واضح بود. مشخص شد که حدود دو سوم از پاسخ دهندگان یک یا چند ACE را تجربه کرده اند و حدود یک پنجم آنها سه یا بیشتر ACE را تجربه کرده اند.

یک ارتباط مزاحم

اما جدای از تعداد بسیار زیاد کودکانی که این آسیب‌ها را متحمل شدند ، رابطه تقریباً مستقیمی بین تعداد ACE ها و میزان مراقبت های پزشکی که همان کودکان در بزرگسالی به آن نیاز داشتند، بود.

افرادی که از چهار دسته ACE رنج می بردند دو برابر بیشتر از کسانی که در گذشته ACE نداشتند در بزرگسالی به سرطان مبتلا می شدند.

برای زنان، خطر بستری شدن در بیمارستان با یک بیماری خودایمنی با هر ای سی ای ACE ،  بیست درصد افزایش می یافت.

احتمال ابتلا به افسردگی در افرادی که امتیاز ACE  آنها ۴ بود، بیش از ۴۰۰ درصد بیشتر از افرادی بود که دارای امتیاز ACE صفر بودند.

افرادی که دارای امتیاز ACEs حداقل ۶ بودند، تقریباً ۲۰ سال طول عمر کمتری داشتند.

شاید دکتر رابرت دبلیو بلاک، رئیس سابق آکادمی اطفال آمریکا، زمانی که اعلام کرد، «قرار گرفتن کودکان در معرض تجارب نامطلوب در دوران کودکی، بزرگترین تهدید سلامت عمومی بدون توجه زمان ما است»، بهترین حالت را بیان کرده باشد.

تاثیر مادام العمر بر مغز کودک

کودکان تروما و آسیب ناشی از بحران را متفاوت از بزرگسالان تجربه می کنند. بزرگسالان می توانند واکنش های اولیه به تروما را با استفاده از مکانیسم های مقابله ای و تجربه های قبلی تنظیم کنند. اما کودکان خردسال از این فرآیندهای تفکر پیچیده بزرگسالان بهره ای ندارند.

به نظر می رسد استرس مداوم برای کودکان بیشتر از یک بار مضر است. بدون کمک یک بزرگسال دلسوز، استرس و تروما حل نشده باقی می‌مانند و ذخایر هورمون‌های مرتبط با استرس توسط آمیگدال[۱] فعال مغز که بیماری را تحریک می‌کند، آزاد می‌شوند.

[۱] امیگدال : آمیگدال که در زبان فارسی به آن هسته ی قاعده ای-جانبی بادامه گویند، نقش مهمی در یادگیری و حافظه ایفا میکند. همچنین نقش اصلی در درک احساسات و ایجاد پاسخ به آنها و تعدیل درد دارد . همچنین کسب یادگیریهای هیجانی را به این بخش نسبت میدهند.

1. تغییر اپی ژنتیکی

اپی ژنتیک نحوه روشن و خاموش شدن ژن های ما را توصیف می کند چه از یک ژن خاص استفاده شود یا نه. تحقیقات نشان داده است که تجربیات زندگی ما مشخصات اپی ژنتیک یا به عبارت دیگر ژن ما را تغییر می دهد. این نه تنها بر فرد تأثیر می گذارد، بلکه می تواند از طریق آن ژن ها از نسلی به نسل دیگر منتقل شود.

کودکی که دائماً در موقعیت‌های استرس‌زا قرار می‌گیرد، در یک واکنش فیزیولوژیکی قرار می‌گیرد که او را به سمت استرس بیش از حد سوق می‌دهد. این استرس بی وقفه در نهایت توانایی او را برای پاسخ مناسب و مؤثر به سایر عوامل استرس زا، حتی سالها بعد، به خطر می اندازد.

در علوم اعصاب، این تاثیر بر روی ژن ها به عنوان متیلاسیون ژن شناخته می شود. پیامد آن ابتلا به چندین بیماری مزمن از جمله بیماری خود ایمنی، بیماری قلبی، سرطان و افسردگی است.

2. تغییر شکل و اندازه مغز

مطالعات MRI نشان می‌دهد که رابطه مستقیمی بین امتیاز بالای ACEs و کاهش ماده خاکستری در نواحی حیاتی مغز، از جمله قشر جلوی مغز، جایگاه مهارت‌های تصمیم‌گیری و خود تنظیمی، و آمیگدال و مرکز پردازش ترس وجود دارد.

همچنین، دانشمندان کشف کرده اند که استرس مزمن مغز باعث ترشح هورمونی می شود که اندازه هیپوکامپ را کوچک می کند. هیپوکامپ ناحیه ای از مغز است که مسئول پردازش احساسات و حافظه و مدیریت استرس است.

در نتیجه، کسانی که مغزشان به دلیل تجارب نامطلوب دوران کودکی آنها تغییر کرده است، معمولاً به بزرگسالانی تبدیل می‌شوند که به دلیلی فیزیولوژی مغزشان به خطر افتاده، نسبت به استرس‌هایی که دیگران آن‌ها را جزئی می‌دانند و با سهولت نسبی برخورد می‌کنند، بیش از حد واکنش نشان می‌دهند.

چرا کودکان و نوزادان می ترسند؟

3. اتصال در مغز

کودکانی که مشکلات مزمن دوران کودکی را تجربه کرده‌اند، ارتباطات عصبی ضعیف‌تری بین قشر جلوی مغز و هیپوکامپ دارند که باعث اختلال در عملکردهای مختلف مغز می‌شود.

دختران، به ویژه، ارتباطات ضعیف تری بین قشر جلوی مغز و آمیگدال نشان دادند. رابطه قشر جلوی مغز و آمیگدال نقش مهمی در تعیین میزان واکنش عاطفی یک فرد به اتفاقات منظمی که در زندگی روزمره اتفاق می‌افتد، ایفا می‌کند و اینکه چقدر احتمال دارد که این رویدادها را استرس‌زا بدانند.

علاوه بر این، دخترانی که دارای این ارتباطات عصبی به خطر افتاده بودند در معرض خطر بیشتری برای ابتلا به اضطراب و افسردگی در نوجوانی بودند. این ممکن است تا حدی توضیح دهد که چرا زنان در آن سن تقریباً دو برابر مردان از اختلالات خلقی رنج می برند.

پیامدهای مادام العمر

1. سلامت جسمانی به خطر افتاده و طول عمر کوتاه می شود

چالش های پزشکی

بیماری قلبی، بیماری کبد، دیابت، سرطان و سکته مغزی در بزرگسالان با نمرات ACE بالا بسیار شایع تر است. علاوه بر این، نمرات بالای ACE اغلب باعث بیماری های خود ایمنی در زنان می شود. تصور می شود که این همبستگی حداقل تا حدی به دلیل تأثیر استرس مزمن بر مغزهای در حال رشد باشد.

زندگی در حالت پاسخ مداوم به استرس بالا اغلب باعث التهاب مزمن می شود، سیستم ایمنی را تضعیف می کند و نگهداری و بازسازی منظم بدن را به خطر می اندازد.

ثابت شده است که هورمون های استرس در دراز مدت عملکرد فیزیکی را مختل می کنند. علاوه بر این، واکنش های پر استرس انرژی زیادی را صرف می‌کنند، که در نتیجه، سایر عملکردهای فیزیولوژیکی و فرآیندهای معمول را مختل می‌کند.

مرگ زودهنگام

همه چالش‌های ذکر شده در بالا به یک واقعیت بسیار نگران‌کننده اشاره می‌کنند: بزرگسالان با نمرات ACE بالا، امید به زندگی ۲۰ سال کمتر از افراد با امتیاز ACE پایین‌تر است.

این بزرگسالان اغلب در برابر تحریکاتی که مستعد آن هستند تسلیم می شوند: خودکشی، اعتیاد به الکل، و مصرف مواد مخدر، و موارد مشابه دیگر

ACE ها، با ایجاد پایه ای برای اختلال در رشد مغز، اساساً به اختلالات سلامت روان، رفتارهای پرخطر و بی ثباتی اجتماعی کمک می کنند. اغلب، هر یک از این عوامل در نهایت باعث افزایش خطر مرگ زودرس می شود.

2. رنج بردن از ضعیف سلامت روانی

افسردگی

مطالعات نشان داده اند که مهم ترین خطر سلامت روان برای بزرگسالان با نمرات ACE بالا، افسردگی است. آنهایی که نمرات ACE بالایی دارند نه تنها اپیزودهای افسردگی بیشتری را تجربه می کنند، بلکه مدت زمان بیشتری نیز طول می کشد تا از این دوره ها بهبود یابند.

اضطراب

علاوه بر افسردگی، بزرگسالان با نمرات ACE بالا نیز بیشتر از جمعیت عمومی از ناراحتی و اضطراب عمومی رنج می برند. و مشخص شده است که ACEها یک عنصر فعال در ایجاد اختلال استرس پس از سانحه هستند.

3. از نظر اجتماعی، ثبات کمتر و احتمال درگیر شدن در رفتارهای پرخطر

رفتارهای پرخطر

به دلیل اختلال در رشد مغز، افرادی که نمرات ACE بالایی دارند، بیشتر در رفتارهای پرخطر شخصی و اجتماعی شرکت می کنند. ارتباط مستقیمی بین نمرات بالای ACE و فعالیت‌های جنسی زودرس و پرخطر، میزان بالاتر بارداری ناخواسته، سیگار کشیدن، اعتیاد به الکل و سوء مصرف مواد وجود دارد.

چرا بچه شما قلدر است؟

ثبات

جدای از درگیر شدن در رفتارهای پرخطر، افرادی که نمرات ACE بالایی دارند اغلب عملکرد کاری ضعیف دارند یا بیکاری هستند. آنها بیشتر احتمال دارد که چندین شریک جنسی داشته باشند، و مشخص شده است که در معرض خطر خشونت جنسی و خشونت شریک صمیمی(پارتنرها و دوستان خیلی نزدیک)  قرار دارند.

انعطاف پذیری یک پادزهر قدرتمند برای ACE است

با این حال، ACE ها تنها نیمی از هر معادله در هنگام تلاش برای پیش بینی دوره آینده کودک در بزرگسالی است. اگرچه شدت آسیب هر کودک متفاوت است، اما آنها دارای مجموعه ای از ویژگی های محافظت کننده منحصر به فرد خود هستند که می تواند آنها را در برابر آن ضربه ها محافظت کند که به عنوان تاب آوری شناخته می شود.

نمره بالای ACE به هیچ وجه تضمینی برای زندگی پر رنج در بزرگسالی نیست. در حالی که مطمئناً یک علامت هشدار بزرگ است، یک کودک لزوماً توسط نمره ACEs محکوم به فنا نیست.

در تعیین اینکه چه چیزی خواهد بود، دو عامل حیاتی در بازی وجود دارد:

خصوصیات بیولوژیکی و رشدی کودک (طبیعت)

تأثیرات خارجی از خانواده، جامعه و سیستم های حمایتی آنها. هنگامی که این تأثیرات مثبت هستند، به «عوامل محافظ» تبدیل می‌شوند. عوامل محافظتی توضیح می دهد که چرا بزرگسالان با نمرات ACE بالا در بزرگسالی موفق می شوند. (پرورش)

 ۱۰نکته مفید برای مسئولیت پذیرتر کردن نوجوان شما

تاب آوری و رشد آن در کودکان

یک مطالعه “ACEs و تاب آوری” در سال ۲۰۱۷ که توسط سرویس بهداشت ملی در ولز انجام شد، نشان داد که به طور کلی، داشتن دوستان حامی، فرصت هایی برای تعامل با جامعه خود، افراد قابل توجه و سایر منابع تاب آوری در دوران کودکی بیش از نصف میزان فعلی را کاهش می دهد.

و خبر خوب برای هر کودک این است که تاب‌آوری مانند یک ماهیچه است – هر چه بیشتر تمرین داده شود، قوی‌تر می‌شود، به‌ویژه در بچه‌های خیلی کوچک که مسیرهای عصبی آنها هنوز در حال شکل‌گیری است و الگوهای فکری آن‌ها انعطاف‌پذیر است. ویژگی عصبی بودن مغز به بهبود سیم کشی مجدد و مهارت های مقابله ای جدید کمک می کند.

هدف ما داشتن کودکانی شادتر و سالمتر است، لطفا با نظرات و پیشنهادات خود ما را در این راه یاری کنید.

رعنااستوری، دوست خوب کودکان، همراه خوب والدین

ترجمه و بازنویسی: رعنا جعفری

منبع: