چه زمانی نگران کودک خجالتی‌مان باشیم؟
چگونه میتوان گفت که کمرویی یک مشکل است
رفتار کمرویی نرمال:
دامنه‌ای از رفتار کمرویی نرمال وجود دارد. برای نمونه، برای یک نوزاد طبیعی است که به والدین خود بچسبد، در یک موقعیت اجتماعی گریه کند، یا با پنهان کردن سر خود، فاصله گرفتن از دیگران یا بستن چشمهای خود، به طور فیزیکی تلاش کند تا از تعامل اجتماعی اجتناب و دوری کند.
همچنین برای یک کودک پیش‌دبستانی طبیعی است که با غریبه‌هایی که با او صحبت می‌کنند صحبت نکند. او ممکن است که پشت والدین خود پنهان شود، یا از پرداختن به بازیها اجتناب کند.
و برای یک کودک دبستانی طبیعی است که گاهی اوقات از پاسخ دادن به سوالات در سر کلاس اجتناب کند، با دوستانش دچار مشکل شود، ترجیح بدهد که عقب بنشیند و بازی دیگران را تماشا کند یا در فعالیتهای جدید شرکت نکند.
هنگاهی که ممکن است کمرویی تبدیل به یک مشکل شود
با پرسیدن این پرسش از خودتان که “آیا کمرویی او باعث پریشانی زیاد در شما یا او می شود؟”، می‌توانید بگویید که رفتار کمرویی فرزند شما به مشکل تبدیل شده است یا نه.
برای نمونه کودک شما ممکن است که وقتی کسی با او احوالپرسی میکند قادر به سلام کردن نباشد یا وقتی با او صحبت می‌کنند نتواند که به آنها نگاه کند. شاید شما یا کودکتان نتوانید به خاطر کمرویی او به جایی بروید.
کودکانی که از خود کمرویی نشان می‌دهند ممکن است نشانه‌هایی از اضطراب را نیز در موقعیت‌های اجتماعی، مانند میهمانی‌ها، قرارهای ملاقات برای بازی، مدرسه و فعالیتهای ورزشی نشان دهند.
آنها همچنین ممکن است در مورد احساس تنهایی‌شان صحبت کنند، و نشانه‌هایی را از خود نشان دهند که می‌گوید آنها دوستان بیشتری می‌خواهند ولی نمی‌دانند که چگونه از سد کمرویی خود عبور کنند.
اگر رفتار کمرویی کودک شما با عملکرد او در مدرسه تداخل دارد، یا روابط دوستی او را تحت تاثیر قرارداده است، این نشانه‌ای است از اینکه کمرویی او در حال تبدیل شدن به یک مشکل است.
در بعضی از مواقع کمرویی کودک پیشرفت کرده و اضطراب و تنش زیادی در کودک ایجاد میکند. بنابراین اگر رفتار کمرویی فرزند شما قابل توجه است و تغییر آن دشوار است، صحبت با یک متخصص مانند یک روانشناس میتواند به شما کمک کند..
کمرویی یا مشکلی دیگر؟
گاهی اوقات رفتار کودکانی که دچار اختلال طیف اوتیسم، مشکلات شنوایی و یا تاخیر کلامی هستند، با کمرویی اشتباه گرفته می‌شود. برای نمونه، شاید آنها نتوانند ارتباط چشمی برقرار کنند یا در مکالمات ابتدایی شرکت کنند. بهتر است که با پرستار سلامت کودک و خانواده (برای نوزادان و کودکان نوپا) یا معلم فرزندتان (برای دانش‌آموزان دبستانی و پیش‌دبستانی) گفتگویی داشته باشید تا از عوامل دیگری که ممکن است باعث این رفتار فرزندتان شده، آگاهی پیدا کنید
برای نمونه:
- ممکن است کودکی که دچار تاخیر کلامی است، نشان دهد که میخواهد با دیگران صحبت کند؛ یا به دنبال ارتباط چشمی است یا تلاش میکند که ارتباط اجتماعی برقرار کند ولی از این بابت که توسط دیگرن درک نمی‌شود، دچار ناامیدی می‌شود.
- کودکی که دچار اختلال شنوایی است، کمتر متوجه می‌شود که بزرگترها (از جمله پدر و مادر) دارند با او صحبت می‌کنند. او ممکن است که در پیروی از دستورات دچار مشکل شود و یا دامنه‌ای از صداها را نشنود
- کودکی با اختلال طیف اوتیسم ممکن است منظور دیگران از رفتارهای اجتماعی را درک نکند. ممکن است بر خلاف بقیه بچه‌ها به سبک خود بازی کند یا علاقه‌ای به ارتباط اجتماعی نداشته‌باشد.
احساسات شما در مورد کودک کمروی خود
بسیاری از والدین از اینکه کودکشان به آهستگی شروع به برقراری ارتباط میکند احساس ناکامی دارند و حتی احساس ناامیدی می‌کنند
برخی از والدین از کودکان خود می‌خواهند که در ارتباط با دیگران احساس راحتی کنند و در موقعیت‌های اجتماعی اعتماد به نفس داشته باشند.
کودک شما از موقعیت‌های اجتماعی میترسد، ایراد از شما و فرزندتان نیست. این امر ممکن است به خاطر ژنتیک او باشد. حالا که متوجه این موضوع شدید، روی گامهای مثبتی تمرکز کنید که می‌توانید همراه با فرزندتان برای غلبه بر کمرویی بردارید.اگر خودتان آدم کمرویی هستید و به این خاطر نمی‌دانید که چطور به کودکتان کمک کنید، بهتر است با یک متخصص حرفه‌ای مانند یک روانشناس صحبت کنید.
منبع مقاله: Shyness and children
