۲۰ نشانه و دلیل مضر بودن کنترل بیش از حد والدین
Warning: Undefined array key 0 in /home/ranastor/public_html/wp-content/plugins/wp-parsidate/includes/fixes-permalinks.php on line 255
Warning: Undefined array key 1 in /home/ranastor/public_html/wp-content/plugins/wp-parsidate/includes/fixes-permalinks.php on line 256
Warning: Undefined array key 2 in /home/ranastor/public_html/wp-content/plugins/wp-parsidate/includes/fixes-permalinks.php on line 257
- داشتن حس خودمختاری و کنترل برای سلامتی و رفاه ما ضروری است
در دو دهه اخیر، کاهش نگران کننده ای در احساس کنترل در بین دانشجویان وجود داشته است.
آنها معتقدند زندگی آنها توسط نیروهای خارج از خودشان کنترل می شود. داشتن مادران یا پدران کنترل کننده، حداقل تا حدی، منبع شایع چنین درماندگی است و اما دلیل این کاهش چیست؟
انواع کنترل والدین
دو نوع کنترل والدین وجود دارد :
- کنترل رفتاری
- کنترل روانی.
کنترل رفتار
کنترل رفتار به نظارت و مدیریت رفتار کودکان می گویند. این والدین رفتار فرزندان خود را زیر نظر دارند، اتاق آنها را زیر نظر دارند و بر زندگی اجتماعی آنها نظارت می کنند.
آنها میگویند: کنترل رفتاری به منظور تنظیم رفتارهای کودکان برای انطباق با هنجارهای غالب خانوادگی یا اجتماعی است.
خودمختاری و تنظیم رفتارهای کودکان هر دو در رشد کودک ضروری هستند. خودمختاری به کودک اجازه می دهد تا هویتی جدا از والدین خود ایجاد کند. این فرآیند فردیت به ویژه در دوران نوجوانی که نوجوانان برای بزرگسالی آماده می شوند، اهمیت دارد.
در عین حال، والدین باید ساختار مناسبی را برای کودک فراهم کنند تا یاد بگیرد رفتار مخرب را مهار کند و در رفتارهای اجتماعی قابل قبول شرکت کند. ساختار و راهنمایی در رفتار برای تسهیل رشد شخصیت مطلوب ضروری است.
کنترل رفتار محدود و هدفمند در رشد سالم کودک بسیار مهم است. هدف آن نظارت، آموزش و تنظیم رفتار مناسب است.
با این حال، وقتی والدین زیاده روی می کنند و تک تک جزئیات رفتار فرزندان خود را کنترل می کنند، آنها به والدین کنترل کننده تبدیل می شوند.
کنترل روانی
کنترل روانی به دخالت در رشد عاطفی و روانی کودکان اشاره دارد. والدین کنترل کننده به نیازهای عاطفی و روانی فرزندان خود پاسخ نمی دهند. آنها تجربیات روانشناختی بچه ها را محدود، بی اعتبار و دستکاری می کنند. آنها همچنین بیان مستقل احساسات را خفه می کنند.
این والدین کنترل‌کننده احساسات، افکار یا ایده‌های کودکان را از طریق رابطه والد-کودکی با استفاده از احساس گناه، کناره‌گیری از عشق، نشان دادن ناامیدی، عدم تایید و شرمندگی دستکاری میکنند. علاوه بر این، آنها می خواهند فرزندان خود را از نظر عاطفی وابسته به خودشان نگهدارند و مانع استقلال آنها شوند.
والدین کنترل کننده روانشناختی توسط فرزندانشان به عنوان افرادی مداخله گر، بیش از حد محافظ، تسلط طلب، هدایتگر و کنترل کننده از طریق احساس گناه میشناسند.
راه های کنترل
بسته به اقدامات کنترل کننده والدین، کودکان می توانند کنترل والدین را از روش های متفاوتی تجربه کنند. در اینجا دو نوع کنترلی وجود دارد.
کنترل داخلی
کنترل روانی اغلب از طریق نشانه های ظریف و غیرکلامی اعمال می شود. این والدین عمدتاً به نیروها و مقرراتی که در درون کودک وجود دارد، متوسل می شوند، مانند زمانی که والدین احساس شرم و گناه را فعال می کنند.
از آنجایی که کنترل بیشتر درونی، پنهان و غیر آشکار است، اکثر اقدامات کنترل روانشناختی اعمال کنترل درونی والدین هستند.
کنترل خارجی
فرزندپروری با کنترل بیرونی به صورت آشکار انجام می شود. فریاد زدن، کتک زدن، تنبیه کردن و پاداش دادن، راهبردهای رایجی هستند که برای وادار کردن کودکان با شرایط بیرونی مورد استفاده قرار می گیرند.
کنترل روانی همیشه کنترل کننده درونی نیست. برخی از والدین درگیر حملات شخصی یا رفتارهای عاطفی نامنظم مانند مراقبت و حمله به فرزندانشان هستند.
فرزندپروری سختگیرانه، فرزندپروری با تحقیر ، و فرزندپروری حمایتگرانه ، همه از انواع فرزندپروری های کنترل کننده بیرونی هستند. همه این سبک‌های فرزندپروری، سبک‌های فرزندپروری مستبدانه هستند .
نشانه های کنترل والدین
اینکه والدین کنترل کننده هستند یا خیر به ترکیبی از عوامل متعددی بستگی دارد:
- نوع کنترل (رفتاری در مقابل روانشناختی)
- روش کنترل (کنترل داخلی در مقابل کنترل خارجی)
- سطح کنترل (متوسط در مقابل زیاد)
- خلق و خوی کودک (آیا کودک آنها را کنترل کننده می داند)
با وجود پیچیدگی ها، برخی از شیوه های فرزندپروری وجود دارد که به طور متوسط کنترل کننده در نظر گرفته می شوند.
علائم کنترل والدین عبارتند از:
- اطاعت و همراهی کورکورانه میخواهند
- اجازه نمیدهند کودکان در تصمیمات والدین شرکت کنند یا آنها را زیر سوال ببرند
- اجازه نمیدهند فرزندشان خودش تصمیم بگیرد
- انتخاب یا استقلال را تشویق نمی کنند
- تمام جنبه های زندگی کودک را دیکته میکنند
- بدون اینکه از او خواسته شود به کودک کمک میکنند
- برای تنبیه از دلایلی مانند «چون من گفتم» استفاده می کنند
- باور دارند کودکان را فقط باید دید، اما نباید شنید چون انها نادان هستند
- بهره برداری از روابط والد و فرزند، از طریق القای گناه یا ترک عشق و محبت پدر مادری
- انضباط از طریق تنبیه و اجبار
- از عبارات و انتقادات منفی و پر تأثیر، مانند ناامیدی و شرم استفاده میکنند
- از هر انتخابی که فرزندشان می کنند انتقاد کنید
- استانداردها و انتظارات غیرواقعی بالا
- قوانین سفت و سخت وضع میکنند
- خودسرانه قوانین را برای کنترل بیشتر اضافه میکنند
- عدم همدلی با فرزندشان
- از دیدن چیزها از منظر کودک خودداری می کنند
- باور دارند همیشه حق با آنهاست
- همیشه به کودکان میگویند که چه کاری انجام دهید
- به حریم خصوصی کودکان احترام نمی گذارند
اثرات روانشناختی کنترل فرزندپروری
روانشناسان دریافته اند که عوامل کنترل کننده مختلف می تواند تأثیرات متفاوتی در کودکان، به ویژه نوجوانان ایجاد کند.
عدم کنترل رفتار از دیرباز با مشکلات رفتاری همراه بوده است. این بچه ها بیشتر عمل می کنند و توانایی کمتری در مهار رفتارهای مخرب دارند.
اما زمانی که کنترل در سطح بالایی باشد، چه رفتاری باشد چه روانی، تأثیر منفی بر رشد کودکان می تواند طولانی مدت باشد. در سطوح بالای کنترل رفتاری یا روانی، نوجوانان احساس می کنند که بی کفایت هستند و اهمیتی ندارند..
والدینی که رفتاری بسیار کنترل کننده دارند، اعتماد فرزندانشان به توانایی هایشان را تضعیف می کنند. کمک بیش از حد والدین در حین انجام وظایف و وقفه در حل مشکل کودک، شک و تردید در مورد شایستگی های کودک را ایجاد می کند. در نتیجه، این کودکان از عزت نفس پایین رنج می برند . آنها کمتر از خود و کارهایشان احساس رضایت دارند، در عمل کردن کمالگرا و در پیشرفت تحصیلی دستاورد های کمتری دارند.
بسیاری از روانشناسان بر این باورند که کنترل روانشناختی به ویژه برای کودک مضر است. تاکتیک‌های موذیانه‌ای که توسط یک پدر یا مادر کنترل‌کننده درونی استفاده می‌شود، می‌تواند باعث ایجاد احساس وفاداری نابه‌جا نسبت به والدین شود تا از اختیارات خود پیروی کنند.
تبعیت این کودکان ناشی از تمایل به اجتناب از احساس گناه یا از دست دادن محبت والدین است. بنابراین وقتی از طرف والدین طرد می شوند، احساس رنجش می کنند. این ترکیبی از احساسات مبهم و متضاد نسبت به والدین باعث ایجاد حس تنش درونی می شود. فرزندان والدینی که از نظر روانی کنترل می کنند، بیشتر مستعد ابتلا به عزت نفس پایین و مشکلات روانی مانند اضطراب، افسردگی هستند و رفتار ضد اجتماعی دارند.
از سوی دیگر، والدین کنترل کننده بیرونی تأثیرات متفاوتی بر فرزندان خود می گذارند. بچه ها رفتار خود را بر اساس رفتار والدینشان الگوبرداری می کنند. کودکانی که تحت کنترل بیرونی اغلب شاهد رفتارهای پرخاشگرانه و کنترل کننده آشکار والدین خود هستند. بیشتر مستعد پرخاشگری فیزیکی نسبت به دیگران هستند. آنها بیشتر به قلدر یا قربانی قلدری تبدیل می شوند . آنها همچنین تمایل دارند این نوع تربیت خشن را به نسل بعدی منتقل کنند.
اگر شما یک کودک بدبخت دارید که والدین کنترل کننده ای دارد، من با آنها همدردی می کنم.
اگر شما والدین کنترل کننده ای بوده اید یا حتی هنوز هستید، بهترین کاری که می توانید برای فرزندتان انجام دهید این است که از خودتان کمک بگیرید . کودکان معمولاً یکی از دو روش غیرخودمختار را برای مقابله به کار می‌گیرند – مخالفت کردن و یا سرپیچی موذیانه . هیچ کدام برای فرزند شما خوب نیست.
ما در ادامه به توضیح بیشتر این مشکلات خواهیم پرداخت با مقالات رعنا استوری همراه باشید
هدف ما داشتن کودکانی شادتر و سالمتر است، لطفا با نظرات و پیشنهادات خود ما را در رسیدن به این راه یاری کنید.
رعنا استوری دوست خوب کودکان ، همراه خوب والدین
ترجمه و گردآوری: رعنا جعفری
منبع:
https://www.parentingforbrain.com/controlling-parents/
