قصه درخت بخشنده

قصه درخت بخشنده

سلام سلام آی بچه های مهربون، کوچولوهای خوش‌زبون

امروزم با قصه‌های رعنا به خونه‌های شما اومدیم.

قصه درخت بخشنده

روزی روزگاری درختی بود و اون درخت پسر کوچولویی رو دوست داشت.

پسرک هر رو ز میومد و برگ‌هاش رو جمع می‌کرد.

با اون‌ها تاج می‌ساخت و شاه جنگل می‌شد.

از تنه‌اش بالا می‌رفت و از شاه‌اش آویزون می‌شد و تاب می‌خورد.

بعد سیب می‌خورد.

اون‌ها با هم قایم باشک بازی می‌کردند و پسرک هروقت خسته می‌شد زیر سایه درخت می‌خوابید.

اون درخت رو دوست می‌داشت. خیلی زیاد.

و درخت هم خوشحال بود.

اما زمان گذشت.

پسرک بزرگ می‌شد و درخت اغلب تنها بود.

تا یک روز پسرک نزد درخت آمد.

درخت گفت:

بیا پسر. از تنه‌ام بیا بالا و از شاخه‌هایم تاب بخور؛ سیب بخور و در سایه‌ام بازی کن و خوشحال باش.

پسرک گفت:

من دیگر بزرگ شده‌ام. بالا رفتن و بازی کردن کار من نیست.

می‌خواهم چیزی بخرم و سرگرمی داشته باشم؛ من به پول احتیاج دارم. می‌توانی کمی پول به من بدهی؟

درخت گفت:

متاسفم. من پولی ندارم. من تنها برگ و سیب دارم. سیب‌هایم را به شهر ببر بفروش؛ آنوقت پول خواهی داشت و خوشحال خواهی شد.

پسرک از درخت بالا رفت و سیب‌ها را چید و برداشت و رفت.

درخت خوشحال بود.

اما پسرک دیگر تا مدت‌ها بازنگشت و درخت غمگین بود.

تا یک روز پسرک برگشت.

درخت از شادی تکون خورد و گفت:

بیا پسر از تنم بالا بیا و با شاخه‌هایم تاب بخور و خوشحال باش.

پسرک گفت:

آنقدر گرفتارم که فرصت بالارفتن از درخت را ندارم.

زن و بچه می‌خواهم و به خانه احتیاج دارم.

می‌توانی به من خانه بدهی؟

درخت گفت:

من خانه‌ای ندارم. خانه‌ی من جنگل است و تو می‌توانی شاخه‌هایم را ببری و برای خود خانه‌ای بسازی و خوشحال باشی.

آنوقت پسرک شاخه‌هایش را برید و برد تا برای خود خانه‌ای بسازد.

و درخت خوشحال بود.

اما پسرک دیگر تا مدت‌ها بازنگشت.

و وقتی برگشت درخت چنان خوشحال شد که زبانش بند آمد.

با این‌حال به زحمت و زمزمه‌کنان گفت:

بیا پسر. بیا بازی کن با من.

پسرک گفت:

دیگر آنقدر پیر و افسرده شده ام که نمی‌توانم بازی کنم. قایقی می‌خواهم که مرا از اینجا به جایی دور ببرد.

می‌توانی به من قایقی بدهی؟

درخت گفت:

تنه‌ام را قطع کن و برای خود قایقی بساز؛ آنوقت می‌توانی با قایق از اینجا دور شوی و خوشحال باشی.

پسر تنه درخت را قطع کرد.

قایقی ساخت و سوار بر آن، از آنجا دور شد.

درخت خوشحال بود.

اما نه به‌راستی.

پس از زمانی دراز، پسرک بار دیگر بازگشت.

درخت گفت:

پسر متاسفم. منکه چیزی ندارم به تو بدهم.

دیگر سیبی برایم نمانده؛

پسرک گفت:

دندان‌های من دیگر بدرد خوردن سیب نمی‌خورد.

درخت گفت:

شاخه‌ای ندارم که با آن تاب بخوری.

پسر گفت:

آنقدر پیر شده‌ام که نمی‌توانم با شاخه‌هایت تاب بخورم.

درخت گفت:

دیگر تنه‌ای ندارم که از آن بالا بروی.

پسرک گفت:

آنقدر خسته شده‌ام که نمی‌توانم بالا بروم.

درخت آهی کشید و گفت:

افسوس. ای کاش می‌توانستم چیزی به تو بدهم.

اما چیزی برایم نمانده. من حالا یک کنده‌ی پیرم و بس.

متاسفم پسر.

پسرک گفت:

من دیگر به چیز زیادی احتیاج ندارم.

بسیار خسته‌ام.

فقط جایی برای نشستن و آسودن می‌خواهم و همین.

درخت گفت:

بسیار خب.

و تا آنجا که می‌توانست خود را بالا کشید.

بسیار خب. یک کنده‌ی پیر بدرد نشستن و آسودن که می‌خورد.

بیا پسر. بیا بنشین و استراحت کن.

و پسرک چنان کرد.

و درخت خوشحال بود.

خب دوستای خوبم امیدوارم که از این قصه خوشتون اومده باشه
تا یه روز دیگه و یه قصه دیگه خدانگه دار

قصه‌گو: رعنا