اگر شما کودکی در خانه و یا اطرافتان داشته باشید، قطعا شاهد ترس‌ها و اضطراب او در اثر اتفاقات مختلف بوده‌اید.
ترس احساسی است که در اثر خطر و یا درک تهدید از محیط اطراف در کودک ایجاد می‌شود و باعث ایجاد اضطراب و آشفتگی روحی و جسمی در کودک می‌گردد.

در واقع ترس از صداهای بلند، هیولاها، غریبه‌ها و یا سایر اشیا و حوادث، بخشی طبیعی از دوران کودکی است ؛ ولی فراموش نکنید که با وجود اینکه این ترس برای والدین استرس زا است، برای بقا و زنده ماندن کودک باید حداقلی از ترس در وجود کودک باشد.
ترس نشان دهنده پیشرفت و رشد حواس کودک و آگاهی و شناخت بیشتر کودک از محیط و جهان پیرامون است.
خوشبختانه اکثر ترس‌ها قابل پیش بینی و کنترل هستند و با روشهای ساده و رفتار آگاهانه میتوان ترس‌های نادرست و مخرب را در کودکان کنترل کرد و دوران کودکی همراه با حس امنیت و آرامش برای کودک فراهم کرد.

در نوزادان دو نوع ترس وجود دارد:

1. صدای بلند

2. سقوط

✔️ سیستم عصبی نوزادان در بدو تولد ناقص است اما در طی دو سال اول زندگی آنها، سیستم عصبی به طرز چشمگیری رشد کرده و این بدان معنی است که نوزادان در ابتدا نمیتوانند برخی از ورودی‌های حسی مثل صدای بلند و یا احساس سقوط را بدرستی تفسیر کنند؛

بنابراین ممکن است که اگر فرزند خود را برای نگهداری به دیگران بسپارید ناراحت نشود ولی به محض شنیدن صدای بلند و یا تغییر ناگهانی صدا، نوزاد شما بیقرار شده و گریه کند.

✔️ همینطور که سیستم عصبی کودک رشد میکند و او توانایی تمرکز بیشتری بر محیط اطراف خویش پیدا میکند، دچار ترس‌های بیشتری میشود.

در حقیقت از 8 تا 10 ماهگی کودک وارد مرحله جدیدی از رشد میشود. او در این سن قادر به درک چیزهایی میشود که تا امروز آنها را حس نمیکرده و یا به طور کامل متوجه آنها نبوده است.
بهمین دلیل در این سن به محض اینکه والد و یا نگه دارنده کودک او را ترک میکند و یا از اتاق خارج میشود، کودک به دنبال چرایی و زمان بازگشت والد و نگه دارنده خود میگردد و بی‌قرار میگردد.

برای نگارش این مقاله از مطلب به نگارش در آمده با نام What kids are scared of—and why در مجله Parents الهام گرفته شده است.